Daisy fields...

Od jakiegoś czasu przymierzam się do opisania mojego ogrodu i ciągle coś staje mi na przeszkodzie. Jak to w życiu... Łatwo się wytłumaczyć. Jednak tym razem mam absolutnie obiektywny powód! To STOKROTKI! Pojawiły się w naszym gaju już jakiś czas temu i dosłownie zawojowały wszystko.. Towarzyszyły pierwszym miesiącom życia Marini, mojej najstarszej wnuczki. Chyba śmiało mogę stwierdzić, że ten ich kwiecisty "boom", wariackie, stokrotkowe szaleństwo rozpoczęło się wraz z jej obecnością. Może wyczuły autentyczną, dziecięcą miłość do każdej roślinki i krzaczka i zapragnęły się odwdzięczyć? Coś w tym musi być, ponieważ te śliczne kwiatuszki, rozgościły się u nas na dobre i od tamtego czasu nie dają już spokojnie przejść ogrodowymi alejkami. Stokrotki - szantażystki! Właśnie tak. Teraz szantażują mojego męża i dosłownie nie pozwalają mu "wparować" ze swoją kosiarką w ich szeregi. Tak więc, nawet ten - nieugięty, mężny i silny, MUSI skłonić potulnie głowę i poddać się bezbronnym, lecz jakże uroczym stokrotkom! Aż mnie zazdrość "bierze". Bo na dodatek udało im się to bez jednego słowa. A ja, ile muszę się czasem nagadać! Lecz nie obruszam się na to zbytnio, bo przecież i mnie stokrotkowe szaleństwo wciągnęło po same uszy!
Nie lubię zastępować wszechobecnym językiem angielskim naszego pięknego - polskiego, ale aż prosi się o to, żeby wykrzyknąć Daisy Fields! Beatlesi chyba nigdy nie widzieli takich pięknych stokrotkowych pól, bo gdyby tak było, to z całą pewnością ich piosenka nie nosiłaby tytułu Strawberry Fields lecz Daisy Fields. Z oczywistą wyższością stokrotek nad truskawkami! Przynajmniej w aspekcie piękna, nie podniebienia. Chociaż, gdy przyglądam się im z zachwytem, to aż mam ochotę je... zjeść.
I niech to stokrotkowe szaleństwo trwa jak najdłużej! (a nie tylko do końca maja) Daisy Fields forever!

Pozdrawiam. Ola