Z lotu ptaka

Z samolotu mknącego w stratosferze świat wygląda przepięknie. Jeżeli tylko widoku nie przesłaniają chmury, można zobaczyć zielone, błękitne, białe, brązowe i wiele innych kolorów. Podobnie ptaki, mają to szczęście, że mogą nieustannie podziwiać świat z wysoka. Niekiedy, obserwując je na niebie odczuwam zazdrość, żal, że nie mogę podziwiać ziemi z lotu ptaka. Ale jest i druga strona oglądania świata z wysoka. Nie widać szczegółów, są ukryte pod tym bezmiarem przestrzeni, jakby wchłonięte przez ogólne zarysy i kształty. Lecąc samolotem nad Himalajami nieruchomiejesz na chwilę w zachwycie. Wydaje się, że od pięknych, białych szczytów dzieli cię jedynie niewielki krok. Ale z wysoka nie widać pionowych ścian, niebezpiecznych grani i lodowych szczelin...

Momentami i ja czuję, że obrazy które oglądam są jakby przesłonięte zamazaną przestrzenią, odgradzającą mnie od detali. I choć nie jestem ptakiem, patrzę z góry i widzę z góry. Trochę to dziwne. A przecież szczegóły bywają takie ważne, niekiedy najważniejsze. Tyle bogactwa, ale i biedy tego świata ukrytych jest właśnie w szczegółach. Jednak nie zawsze mam na nie ochotę, zwłaszcza na te drugie. Może z tej prostej przyczyny, że bywają niewygodne, niekomfortowe dla moich oczu. Bo z oczu przenoszą się zawsze piętro niżej - do serca. A kiedy już tam są, panoszą się i uwierają. Jakby nie patrzeć zasada "co z oczu to z serca" jest praktyczna. Każdy ma swój sposób patrzenia na świat. Dla mnie zawsze "ostrzejsze", bardziej wyraziste są obrazy niż słowa. Wzrok to chyba najcenniejszy zmysł. Dlatego ci, którzy są go pozbawieni mają wyostrzone wszystkie pozostałe, które "wysilają"się i wytężają maksymalnie, by wspólnymi siłami "poczuć" obraz. Dla nich pewnie niezrozumiałe jest, że można własnymi oczami patrzeć i nie widzieć. To co chcę zobaczyć, co przenika potem do serca, mój umysłowy komputer przerabia według własnych algorytmów i zatwierdza. Noszę go w sobie tak długo dopóki pamięć pozwoli. Są obrazy, jak balsam, lekarstwo w czasie choroby. Ale są i te, które nie dają spokoju, wołają, jak przez mgłę. Trudno mówić, pisać o sprawach ważnych tak, by nie było w tym banału i "pretensji". Czasem lepiej "namalować" obrazek słowem... . Samotność to temat rzeka. Bywa, że to indywidualny wybór, na własne życzenie, a bywa, że na "życzenie" innych. W psychologii jest napisane, że to jedno z najpowszechniejszych źródeł cierpienia....

DPS nr "1000".
Wchodzę do pokoju i natychmiast widzę zmiany. "Gdzie pani Jasia?" Odeszła. Jak to...?
Wracam, korytarz ciągnie się smutno. Pamiętam, bała się,że odejdzie w samotności. I te drzwi..., zawsze otwierały się do wewnątrz. A za tym "wewnątrz" jej łóżko, zupełnie niewidoczne z korytarza. Nikt nie widział, nikt nie słyszał, kiedy cicho prosiła o wodę. Wszystko przez te d r z w i. Synek- Jędruś umarł ledwo się urodził, potem mąż i tak to się szybko potoczyło. Życie z samotnością, jak z ironicznym przyjacielem, pod rękę. Szczegół, detal, pośród milionów. No i znalazła się tu...

Głowa wychyla się zza framugi drzwi, po czym szybko chowa z powrotem. Za moment szczupła sylwetka skrada się ostrożnie wzdłuż ściany i rozgląda konspiracyjnie. Podchodzi. Nerwowy, niepewny uśmiech przyklejony do ust. "Gajowa 16, tam mieszkam, zaprowadzisz mnie? To niedaleko stąd, pokażę ci drogę!
Tam na mnie córka czeka..."

Przyjechał obiad i odjechał. Chwilami można odnieść wrażenie, że resztek jest tyle samo co przywiezionych dań. "Dom" ma układ z właścicielem tuczarni. Resztki za mięso. Tylko, że jeść się nikomu nie chce... .

Z zewnątrz dom jest na prawdę ładny, waniliowe ściany, "słoneczne" elewacje, nowoczesne okna, a w nich twarze. Wypatrujące, czekające?

A może wystarczy zniżyć lot, zobaczyć choć jedną samotność, taki szczegół pośród wielu...

Świat jest rzeczywiście piękny z lotu ptaka. Płynę sobie w przestworzach, jestem ptakiem, a może pasażerem? Mój samolot niesie mnie wysoko. W inne, ciągle nowe miejsca, wciąż dalej i dalej. Jednak najszczęśliwsza jestem i najwięcej radości odczuwam, gdy zniżam lot i wyostrzam wzrok.
I widzę zupełnie nowe kolory. Karmin i cudna ultramaryna...

Pozdrawiam wszystkich ciepło.
Ola