Głosy, kamienie i tańce

Zawsze mi się wydawało, że czas, kiedy moje pociechy wyfruną z domu to będzie jedynie Czas Przede Mną. Zanim zdążyłam się zorientować i co ważniejsze - zareagować, stał się Czasem Za Mną. Któregoś dnia przyłapałam siebie na tym, że rozmawiam z nieobecnymi w domu dziećmi. Zapaliło mi się światełko ostrzegawcze i przyjazny głos zapytał: "hej, wszystko z tobą ok?" Postanowiłam coś z tym zrobić. Posprzątałam dom, pokoje i myśli. To i tamto powynosiłam, trochę przemeblowałam, poskładałam w pudełkach. Na parapecie kuchennym ustawiłam pięć zdjęć, każde w eleganckiej ramce. Jest dobrze!
Lecz któregoś poranka szykując kawę, znowu usłyszałam swój "gadający" głos, skupiłam się i dotarło do mnie, że rozmawiam ze...zdjęciami! Zgarnęłam je więc jednym szybkim ruchem i schowałam do szuflady. Załatwione. Niestety, po jakimś czasie głos znowu się odezwał, nie mój, nie jeden lecz kilka. Dobiegały z...szuflady. Tyle lat się przekrzykiwały, kłóciły, śmiały i "pyskowały", że doprawdy trudno byłoby ich nie rozpoznać. Wyjęłam zdjęcia i ponownie ustawiłam na kuchennym parapecie. Jednego dnia nic nie mówią, innym razem - dużo. Czasem nawet tracę cierpliwość, zupełnie jak jeszcze niedawno. Wczoraj szykowaliśmy sobie z mężem kolację, w c a l e nie było nam smutno, pamiętam, że nawet śmialiśmy się z czegoś, ale miny chyba jednak mieliśmy nietęgie, bo oto nagle głosy z parapetu odezwały się jednym chórem. Zupełnie, jakby rodzice strofowali swoje dzieci. "Parapetowe" oczy spojrzały na nas karcąco i zabroniły wszelkiego smutactwa oraz marudzenia. Jedna z twarzy (ta najbardziej wygadana) dorzuciła jeszcze to, co sami im od zawsze powtarzaliśmy: "i bierzcie się w garść, do roboty, solidnie..."

I wzięliśmy się. Jak już nie masz co robić, zawsze możesz sobie usypać własną, najlepiej z kamieni, górkę przed domem. Oczywiście, jeżeli masz kawałek swojego podwórka, w przeciwnym razie lepiej nie ryzykować, by ktoś niekoniecznie chętny do współpracy, za to nerwowy, nie użył ich przeciw tobie.
Mamy więc tę swoją kamienną górę i zastanawiamy się co dalej. Mamy też parę pomysłów, no i ożywiliśmy się! W najgorszym wypadku zamiast siedzieć bezczynnie, zawsze możemy sobie ją przesypać w inne miejsce. Obejrzałam kiedyś film biograficzny o Michael'u Jacksonie. Kiedy wraz z rodzeństwem zaczynał się nudzić, surowy ojciec wyganiał całą gromadkę na podwórko i kazał przerzucać kamienie i cegły z jednej "kupy" na drugą. Kiedy kolejny raz nie mieli nic ciekawego do roboty, musieli górkę przerzucać z powrotem na poprzednie miejsce. Tym sposobem nuda i melancholia nigdy biedaków, lub może szczęśliwców, nie dopadała.
Dobre wzorce warto naśladować, część kamieni już przerzuciliśmy... .

Wieczorna melancholia? Gdzie tam! Zawsze lubiliśmy z mężem tańczyć. Co prawda mieliśmy "krótką", kilkunastoletnią przerwę, wypełniły ją dwie małe, urocze dziewczynki i trzech, równie fajnych chłopczyków.... .Teraz znów mamy czas na taniec! Dla ludzi w naszym wieku nie ma zbyt wiele miejsc do potańczenia. Będąc na ostatniej (ostatniej w moim życiu!) dyskotece, pewien koleś przyglądał nam się z dezaprobatą, do dziś czuję ciepło rumieńca na policzku... . Cóż, to była pomyłka. A byliśmy przekonani, że wyglądamy tak młodo i młodzieżowo... . Nie chcąc rezygnować z tańca, obraliśmy kurs na inny lokal. I w końcu znaleźliśmy!
Średnia wieku wynosi w nim około siedemdziesięciu lat, ale jaka zabawa, ten tylko wie, kto doświadczył! Myślę sobie, jakiś cud, czy co...? Nic z tego nie rozumiem, ale znów mamy po dwadzieścia lat. Na ostatnim disco-ostatkowym, starszy, siwiuteńki i miły pan zapytał męża, czy jesteśmy studentami. T., z wrodzoną gracją i szczerością odpowiedział, że nie, że...dziadkami, dorzucił jeszcze, że oprócz piątki dzieci mamy troje wnucząt... . Babska próżność mnie mile połaskotała. Ależ młodo wyglądamy..., pomyślałam uszczęśliwiona. Wracając z parkietu, zauważyłam, że światła jakieś "ciemniejsze", po prostu kilka lampek wyłączonych. A nasz miły pan ma na nosie okulary. Nie takie zwykłe, te z "grubymi" szkłami... .

Jest poranek. Świeżo zmielona kawa fajnie pachnie. Przed oknem kuchennym wschodzi słońce i "razi" przyjemnie oczy. Przez promienie słoneczne przedziera się zarys naszej kamiennej górki. Pierwszy łyk kawy, pierwsze obrazy, zapachy, smaki, coś dla oczu i zmysłów. Dobre, poranne obietnice i nadzieje.
Nagle wzrok ześlizguje się z obrazów za oknem i zatrzymuje na kolorowych fotografiach w ramkach.
Już do ich nie gadam, no, może czasem, ale to chyba nic złego... .
Wsłuchuję się chwilę w ich szepty, uśmiecham i wychodzę w nowy dzień, jasny i przedwiosenny... .

Ciepło pozdrawiam.Ola

I jeszcze muzyczne wspomnienie - Dire Straits i wspaniały, nieśmiertelny Mark Knopfler, lata osiemdziesiąte, młodość..., słowa nie takie znów nieaktualne, przeciwnie...