Krótka historyjka z jaśminem w tle...

W moim gaju rośnie jaśmin, doświadczył kilku przygód w swoim żywocie. Najpierw rósł nie tam gdzie chciał i choć był przepiękny nikt go nie oglądał, ukryty dla oczu innych, a i widoki miał kiepskie. Dookoła nuda, chwasty i znowu nuda. I tak mizernie mu czas upływał. Aż w końcu zlitowano się nad nim i przesadzono go. Nie wypada zrzędzić. Na nowym miejscu dzieje się! O nudzie nie ma mowy, widoki fajne, a i towarzystwo doborowe całkiem wokół. No, może z wyjątkiem kilku dumnych berberysów, niekiedy całkiem mocno wbijających kolczaste palce w delikatne jaśminowe gałązki, niby to pod pozorem braku miejsca. Ale czy inni mają lepiej? Na przykład ta sąsiadka hortensja, jaka ona piękna, radosna, dumna i miła równocześnie. A i jej berberys daje się nieraz we znaki. Jak ona to robi, myślał jaśmin. Biedak, z każdym dniem stawał się coraz bardziej rachityczny, małomówny, jakiś taki wycofany, osowiały. Aż w końcu całkiem się zapuścił. "Co z nim?" - pytały stokrotki, malutkie, całkiem maleńkie, ale jaka ich siła! Tysiące u stóp jaśminu. Platonicznie zakochane w przystojnym, wysokim i smutnym krzewie.
Cóż, próżne ich starania i prężenie się, na nic strojenie się w czerwienie, róże, biele, purpury, na nic uśmiechanie się i gapienie nieustanne na obiekt swojej miłości...

I tak sobie jaśmin podupadł na zdrowiu, że zdawało się, że nie ma już ratunku dla biedaka. Idzie jesień, podzieli los innych suchych gałęzi i ogrodowych "przeszkadzaczy". Uproszono ogrodnika, żeby jeszcze choć trochę, choć do wiosny, tej najbliższej. Jak przezimuje, przetrwa - się zobaczy.

Jeszcze się wiosna nie rozpoczęła, nie rozkręciła na dobre, a jaśmin... .W długie zimowe dnie i noce naszły go wspominki, myśli filozoficzne o życiu i sensie i takie tam inne retrospekcje... . Pomyślał, głupek ze mnie, tak zmarniałem, tak się zapuściłem, nie może to być!
Jak wystrzelił, wypiękniał, a ten zapach wokół! Gapi się, rozgląda i co widzi? Morze, ba, oceany stokrotek u stóp jego. A jakie piękne wszystkie! Zalotnie je obsypał bielą swoich pachnących płatków. Puścił oko do hortensji, uśmiechnął się szczęśliwy... .

I tylko berberys obok miał głupią minę. Ale jaśmin już tego nie widział.


To taka krótka, nie koniecznie poetycka i nie koniecznie tylko dla moich wnuków, bajko - impresja o jaśminie z mojego, a jakżeby inaczej, gaju.

Pozdrowienia.Ola