Wajgelia...

Pojawiły się w ogrodzie dość niespodziewanie i zaskakująco szybko poczuły jak u siebie w domu. Kiedy je sadziliśmy były małe i niepozorne, podobnie jak derenie, lilaki, irgi czy berberysy. Nie mieliśmy zielonego pojęcia, która będzie czerwona, która różowa, biała lub purpurowa. I fajnie! Samo się zdecydowało, lepiej być nie mogło. Ich kolorowe gałązki tworzą bujne kwiatowe pióropusze lub spływają cudnymi kaskadami w dół. Na te parę tygodni swoich "pięciu minut" zamieniają się w wielobarwne, szumiące na wietrze, małe wodospady.
Wieczorem, kiedy już prawie mrok, niknące światło dnia jeszcze bardziej eksponuje ich barwy, zupełnie jakby były kolorowymi lampionkami wyłaniającymi się z przedwieczornego cienia. Wykorzystują ostatnie chwile, by jeszcze przed snem, choć krótko - cieszyć nasze oczy. Wdzięczne weigelki! Z odchodzącym wieczorem i one gasną i bez buntu, cichutko dają się otulić nocy.
Niezwykłe są te kwitnące krzewy. Różne odmiany, wszystkie urocze, floridy, decory, floribundy. Zgodnie twierdzimy z wnuczkami, że krzewuszki mają sukienki jak księżniczki i chyba rzeczywiście są ogrodowymi pincessami! Purpurowe "Nany", "Alexandry", strojne w plamko-groszki Variegaty, czy czarujące dumnie zmianami kolorów - Versicolory. Są dostojne i śliczne.
Lecz oprócz szatek i barw, którymi zachwycają, jest w nich coś jeszcze, trudno to dokładnie określić. Jakaś harmonia, naturalny rytm, coś co sprawia, że patrząc na nie, zatrzymujesz się na chwilę i udziela ci się ich spokój. Falują delikatnie na wietrze, cichutko szeptają do siebie, a może i do mnie..., jakby pogodzone z faktem, że wszystko ma swój czas, że za moment to ich szalone piękno przeminie, że są tylko i aż - cząstką "wspaniałości" panującej wokół, tej co teraz i potem...
Myślę, ze gdyby tylko potrafiły - to uśmiechałyby się do nas cały czas!
Aż prosi się zakończyć - z podziękowaniem i wdzięcznością dla Krzewuszek! Tym bardziej, że niczego w zamian - za ucztę, którą są dla oczu i zmysłów, ani za bukiety, którymi się stają - nie oczekują.

Pozdrawiam wszystkich ciepło!
Ola

Ps.Wspomniałam, że niekiedy dodam parę słów odnośnie stylizacji, które prezentuję na blogu. W gorący dzień założyłam zieloną sukienkę. Takie sukienki są cudowne w letnie dni. Osobiście lubię te długie, zwiewne (dla mnie najlepiej z elementami kwiatowymi, ale nie koniecznie). Pasują i w "dojrzałym" wieku. Idealne do takiej sukienki są wygodne sandały, mogą też być balerinki lub czułenka, byle nie za wysokie. Jeżeli muszą być wysokie, to dobrze, żeby była dłuższa i je zakrywała. Fajnie przy takiej sukience odpuścić sobie wszelkie dekoracje. Są zbędne, sama sukienka jest wystarczającą dekoracją, chyba, że celowo chcemy zmienić się w "ubraną" choinkę w środku lata. Kwestia gustu. Moim zdaniem, jeżeli już jakaś biżuteria, to coś bardzo delikatnego.
W myśl zasady, że umiar zawsze wskazany, i że to dodatki są dodatkami do mnie, a nie ja dodatkiem do dodatków!
Pozdrowienia