Samsara i jastrząb

W weekend do domu wpadł jak radosna burza mój synek. Przytaszczył ze sobą różne smakołyki, kilka lepszych piw i pomysł na sobotni, wspólny wieczór - film.
Ale najpierw zaszalał w kuchni i upiekł szarlotkę, pomogliśmy mu jedynie w obraniu trzech kilogramów jabłek, bo więcej się na blachę nie zmieściło. Wyszła chyba nieźle, bo równie szybko jak się pojawiła - zniknęła. Tak więc zagryzaliśmy to prawdziwe arcydzieło kulinarne sycąc swoje "kubki" smakowe i żołądki, podczas, gdy oczy chłonęły inne arcydzieło - poetycki film bez słów - "Samsara" Rona Fricke'a. Zmysł słuchu natomiast został porażony dźwiękami przepięknej muzyki Marcello Francisci, Lisy Gerrard i Michaela Stearna.
To obraz - dosłownie, bo film przemawia do nas wyjątkowymi obrazami - o tym, że warto zastanowić się, nawet trzeba, w jakim świecie żyjemy i że mamy realny wpływ na to, co się dzieje wokół nas. Fakt, że tu i teraz mam się nieźle, nie zwalnia mnie z obowiązku, żeby czuć się odpowiedzialnym za drugiego człowieka oraz za środowisko i za naturę, które mnie otaczają i których jestem częścią.
Otacza nas piękny świat, lecz nie zawsze jest to dostrzeżone i docenione, wręcz przeciwnie, całkiem często bywa niszczony bezmyślnie i całkiem bezrefleksyjnie. Piękno i okrucieństwo zawsze splatały się ze sobą, ale można odnieść wrażenie obserwując uważnie świat, że następuje niepokojąca transformacja na "korzyść" tego drugiego. Ten film, jak zapewne wielu - i mnie zachwycił pięknymi, cudownymi obrazami, ale i zaniepokoił, przygnębił wręcz. Myślę, że taka była i jest jego rola. Postępująca dewastacja środowiska, okrutnie cierpiące zwierzęta, będące jedynie przedmiotem handlowej wymiany, zysku, no i człowiek - tak często pozbawiany godności, indywidualności, poniżony. To film bez słów, sam w sobie jest jednym wielkim "słowem", komentarzem, wołaniem o uwagę. Lecz nie pozbawia gorzko nadziei, nie przesłania dobra, wręcz stara się je wyeksponować, wydobyć z ukrycia i nie odbiera szansy na "lepsze". Ale do tego potrzeba umiejętności patrzenia, cierpliwości i wyciszenia. Pojawia się w nim taka piękna scena, w której mnisi tybetańscy układają swoje "mozaiki", misterne mandale, z ziarenek piasku wcześniej zmieszanych z barwnikami. Trwa to nieraz długie miesiące, jest to ich wspólna praca, obrazy tworzą w milczeniu, skupieniu. Po ukończeniu bez żalu niszczą pieczołowicie tworzone dzieło rozsypując piasek. Doskonalą się w ten sposób w cierpliwości, ich wewnętrzne wyciszenie pomaga im uważnie "patrzeć" i kontemplować świat, dostrzegać jego piękno w miejscach z pozoru banalnych i szanować je. Słowo "samsara" wywodzi się z języka sanskryckiego, oznacza wędrowanie, ale również odpowiada na pytanie "co robimy", jak żyjemy. Myślę, że to wspólne nam wszystkim bez względu na religię, jaką wyznajemy. Ja wierzę w Boga, wierzę, że pojedyncze życie nie jest jedynie drobną i ulotną cząstką, przeciwnie, jest indywidualne i niepowtarzalne. To, co robię, jak żyję jest ważne i daje mi nadzieję. Moją powinnością jest szanować ten świat, dołożyć w tym celu moją - choćby małą cegiełkę. Ten film jest o tym, że nie możemy pozostać obojętni, po prostu nie możemy... .

Mam to szczęście, ze mieszkam w pięknym miejscu, wśród drzew, pól, zagajników. Dzisiaj o świcie widziałam jastrzębia krążącego nad tym moim kawałkiem lasu. To rzadki widok, gdyż ptaki te prowadzą skryty tryb życia i potrafią się świetnie ukrywać. Uwielbiają spokój i ciszę. Jastrząb to samotnik, przeważnie milczący, łamie tę zasadę tylko raz w roku, na przełomie stycznia i lutego. Wtedy można usłyszeć jego nawoływania w poszukiwaniu towarzysza życia. Dowiedziałam się, że jastrzębie tworzą monogamiczne pary, wierne sobie przez całe życie i że przywiązują się do swojego terytorium. Są odważne, jeżeli tak można powiedzieć o ptaku, i cierpliwe. Nie pierwszy raz obserwowałam jastrzębia nad moim ogrodem. To piękny widok. Ten ptak ma w sobie coś majestatycznego, "płynie" prawie bezszelestnie, emanując spokojem i siłą jednocześnie. W jakiś przedziwny sposób uzupełnił w mojej wyobraźni piękno obrazów z wczorajszego filmu... .
Jastrząb jest drapieżnikiem. Atakuje z konieczności, by przeżyć, by zdobyć pożywienie, by nakarmić pisklęta. Ale przecież jest tylko dzikim ptakiem. W okresie lęgowym samiec zajmuje się karmieniem samicy, która porcjuje pokarm i podaje młodym. A gdy samica z jakiegoś powodu ginie, on przejmuje jej obowiązki.
W obronie gniazda jastrzębie potrafią ryzykować życiem, potrafią nawet zaatakować silniejszego od siebie człowieka. Nie niszczą bezmyślnie swojego środowiska naturalnego ani siebie nawzajem. Wsłuchują się uważnie w otoczenie i obserwują je. Uwielbiają ciszę, zupełnie, jakby była dla nich cudowną muzyką.
No i są przepiękne.





Na koniec parę zdjęć z mojego jesiennego gaju, w jesiennym płaszczyku. Początek listopada wyjątkowo ciepły w tym roku, można więc zakładać płaszcz z rękawem 3/4.
Pozdrawiam. Ola