Wiosenna bajka o pawiu i słowiku

W gaju, nieopodal strumyka mieszkał sobie mały słowik. Jego upierzenie tak skromne, że w oczach wielu - wręcz śmieszne. Uwił sobie gniazdko w malinowym krzaku. Zanim pierwsze wiosenne liście wypełzły z gałązek, uzbierał fragmenty luźnego runa i pod osłoną nocy i krzewu powstało gniazdo. Z tego właśnie miejsca wyruszał, by i swoim śpiewem przymnożyć piękna już i tak pięknej majowej nocy... . I płyną sobie nutki cudne i jedyne w swoim rodzaju. Nuty, niczym wysłannicy mający do wypełnienia wyjątkową misję - niesienia dobrej nowiny! Bo czy tego słowik chciał czy nie, koił smutki oraz rozpalał w sercach radość i nadzieję.
Nie wspominając już o tym, jak wielką ucztą dla ucha był jego śpiew.

Paw zamieszkiwał dużą i wygodną zagrodę. Czasy, kiedy narzekał na brak przestrzeni i wolności już dawno za nim. Ostatecznie polubił tę całkiem przyjemną wygodę. Poza tym, co tu dużo mówić, lubił również, gdy go podziwiano. A podziwiano go niemalże codziennie! Każdego dnia o poranku opuszczał swój drewniany, specjalnie dla niego zbudowany domek i stawał w samym środku ogrodzonego podwórka. Udawał, że nie zwraca uwagi na gromadzących się gapiów. Niby od niechcenia zerkał leniwie w górę, by po chwili rozłożyć swoje tęczowe, bajkowe pióra i ułożyć je w zachwycający wachlarz. Natychmiast, w setkach oczu - zupełnie jak w pawim zwierciadle - pojawiał się zachwyt i szacunek dla jego niezwykłej urody. Prawdę mówiąc, wiele więcej do szczęścia nie potrzebował. Wystarczał mu ten podziw i jakże miły szum wokół siebie. Zżył się ze swoim wizerunkiem - odbijającym się w oczach innych. I było mu z tym dobrze... . Tylko jedna rzecz spędzała mu sen z powiek. Bo jak to tak? Słowik szary, niepozorny,zupełnie jak ten - z najniższej kasty wróbel, obdarzony takim talentem! Przecież to należało się jemu - pawiowi! Cóż by to był za mariage - piękna i talentu, marzył sobie. I przed nim majowe stokrotki kładłyby się w zachwycie, a krzewy malinowe i porzeczkowe biłyby się o miejsce dla jego gniazda... . Tymczasem z pawiowego gardła, o ironio, jedynie krzyk chropawy i męczący ucho... .

Przyjechali kolejni goście. Wśród nich różne "wrażliwości" i różne gusty. Rozpostarł paw swoje cudowności jeszcze pełniej niż zazwyczaj to czynił i wytężył słuch z całej mocy. I nie zawiódł się! I tym razem podziwiano jego piękno, przepych piór, majestat i bajkową wręcz kolorystykę, a on tylko utwierdzał się w przekonaniu, że jest prawdziwie wyjątkowym stworzeniem...
I nagle z tłumu ktoś się odezwał "Czy słyszeliście? Kto tak pięknie śpiewa w nocy, czy to paw?" "Tak! To on, to na pewno paw!" rozległo się wiele głosów. Któż inny mógłby tak pięknie śpiewać?! Piękno dla oczu i uszu w jednym! I rozległy się brawa dla pawia. A on... , może i poczuł się trochę niezręcznie..., bo przecież doskonale pamiętał, jak zeszłej nocy, drżące, prawie przezroczyste listki i falujące pierwsze wiosenne trawy omdlewały na koncercie słowika. Lecz cóż z tego...? To on - paw, jest piękny i podziwiany! I nie będzie tego zdradzał nikomu, bynajmniej nie! Bo i po co...? Poza tym, kto pozna prawdę o śpiewaku schowanym w ciemności nocy?

Majowa noc, jasny księżyc wisi nad gajem, nad strumieniem, nad pawią zagrodą i malinowym krzewem. Małe gardełko wysyła niestrudzenie w przestrzeń cudne dźwięki. Wszystko zamiera z wrażenia i wszystko wytęża słuch na delikatne, słodkie nuty. W przerwie słychać nocne szepty "Kto to? Gdzie jest...?"
A mały, niepozorny, szary ptaszek siedzi ukryty w gałęziach drzewa, jakby zanurzony cały w swojej muzyce, trochę nieobecny, pochłonięty całkowicie swoją misją.


Joseph Brodsky w jednym ze swoich wierszy napisał, że "nie przeprowadza się sekcji ptaszka, by znaleźć źródło jego śpiewu, należy raczej przeprowadzić sekcję własnego ucha..." A czasami i oka...

Pozdrawiam ciepło, wiosennie
Ola





Żeby nie było tak "nocnie" i szaro, dla kontrastu - czerwona sukienka "wywleczona" z szafy po latach, no i wyraźnie wiosenny już gaj!